Emirdağ Lahikası-I, 84. Mektup'ta genel anlamda ne anlatılmak istenmiştir; bunu hayatımıza nasıl uyarlarız?

Değerli Kardeşimiz;

"Aziz, sıddık kardeşlerim,"

"Sizin bu defa müteaddit mektuplarınıza, rahatsızlık mecburiyetiyle, bir tek mektupla iktifa ediyorum."

"Evvelâ: Risale-i Nur’un kahramanı Hüsrev, benim bedelime ölmek ve benim yerimde hasta olmak samimî ve ciddî istiyor. Ben de derim: Telif zamanı değil, şimdi neşir zamanıdır. Senin yazın, benim yazımdan ne derece ziyade ve neşre fâideli ise, hayatın dahi hizmet-i Nuriyede benim bu azaplı hayatımdan o derece fâidelidir. Eğer benim elimden gelseydi, hayatımdan ve sıhhatimden size memnuniyetle verirdim."

"Saniyen: Şehid merhum Hafız Ali’nin tam bir vârisi Hasan Feyzi’nin, Denizli hesabına ve o civarda ciddî kardeşlerimizin namına yazdığı parlak kaside ve dördüncü şehnamesi; ve orada dahi şakirtlerin faaliyetle Nura çalışmaları, benim zehirli, şiddetli hastalığıma bir merhem oldu. Cenab-ı Erhamürrahimîne hadsiz şükür olsun, Denizli’yi ikinci bir Isparta ve büyük bir İslâmköyü yapıyor."

"Evet, hâkim-i âdil, Muharrem ve Feyzi ve Hafız Mustafa, bir-iki senede, yirmi sene kadar hizmet-i Nuriyeyi yaptılar; Nurun şakirtlerini ebede kadar minnettar eylediler. Cenâb-ı Hak, onlardan ve beraberlerinde Nura hizmet edenlerden ebeden razı olsun. Âmin."

"Salisen: Medrese-i Nuriyenin kahramanlarından ve Barlalı Marangoz Mustafa Çavuş ve Hafız Mehmed’in tam vârisi Marangoz Ahmed’in medrese-i Nuriye namına pek samimî ve hazîn tâziyenamesi, beni sürurla ağlattırdı. Ben de derim: Madem o mübarek medresede küçük ve büyük çok Saidler var; ihtiyar, âciz, vazifesi bitmiş bir Said noksan olsa, ehemmiyeti yok. Hayat-ı bâkıyede madem beraberiz; bir muvakkat müfarakat olsa da sizi müteessir etmesin."

"Rabian: Hâkim-i âdilden sonra en ziyade hakikî adalete çalışıp Risale-i Nur’un serbestiyetine hizmet eden م ح ر م en hâlis şakirtler içinde ve benim öz kardeşim ve birinci talebem Molla Mehmed ismiyle onun nâmı, dualarımda ve mânevî kazançlarımda beraberdirler."

"Hâmisen: Bu saatte Konyalı Sabri de Halil İbrahim ve Hasan Feyzi tarzında vasiyetnamem münasebetiyle kısa, fakat güzel bir kaside yazmış, Üstadına çok ziyade kıymet vermiş; kendi hüsn-ü zannının parlak âyinesinde, bu biçare kardeşine fevkalâde ehemmiyet vermiş. Ve oranın âlimleri pek ciddi Nura çalışmalarını yazıyor."

"Ben de derim: O Üstad nâmı verdiği ve çok kıymet verdiği şahıs ise, Risale-i Nur’un şahs-ı mânevîsi olabilir. Ben de onun namına kabul ettim, Lâhikaya geçirdim, hem size de bir suretini gönderdim."

"Merak etmeyiniz, hastalığım gittikçe hafifleşiyor. Ispartalı Mustafa namında bir kardeşimizin samimî, fakat garip bir mektubu içinde vardı. Bu zât, hangi Mustafa’dır, bilemedim, ona da çok selâm ederim. Acip rüyası hayırdır, şimdi tabir edemem..."(1)

Telif zamanı; Üstad'ın Risale-i Nurları kaleme aldığı dönem ve süreçtir ki, bu dönemde Üstad'ın şahsı ve hayatı telif için çok önem arz ediyor. Bu dönemde Üstad için değil bir can, bin can feda edilse yeridir. Zira Risale-i Nurların kaleme alınması birinci maddedir bu süreçte, neşir yani Risale-i Nurları çoğaltılması ikinci sıradadır.

Neşir zamanı ise; Risale-i Nurların yazılma sürecinin sona erdiği ve yayılıp çoğaltılmasının gerekli olduğu dönemdir. Bu dönemde, yani neşir ve çoğaltma döneminde, Hüsrev Ağabey gibi yazı ve kalemi güçlü şahıslara ihtiyaç vardır. Bu dönemde ne kadar adam olursa, neşir hizmeti de o kadar iyi olur hesabı ile Üstad Hazretleri, talebelerinin hayatlarını kendi şahsından ve hayatından daha önemli ve gerekli görüyor.

Bu mektupta ana tema, iman hakikatlerinin kuvvetli bir delili ve izahı olan Risale-i Nurları neşretmenin bir Nur talebesi için en önemli vazife, en mühim bir hayat amacı olduğuna vurgu yapılıyor. Öyle ki, Nurları kuvvetli bir şekilde yazıp neşreden Hüsrev Ağabeyin yaşamasını kendi yaşamasından daha ehemmiyetli görüyor Üstad Hazretleri.

Madem iman hakikatlerini neşretmeyi Üstad Hazretleri kendi hayatından daha önemli görüyor, öyle ise bizim kendi hayatımızda da iman hakikatlerini neşretmek birinci sırada ve birinci bir önemde olmak iktiza eder. Bu zamanda en mühim mesele, tahkiki imanı elde etmek ve bir başkasının elde etmesine vesile olmaya çalışmaktır. Özetle bu mektuptan bu manaları anlayabiliriz.

(1) bk. Emirdağ Lahikası-I, 84. Mektup.

Selam ve dua ile...
Sorularla Risale Editörü