Mesailerinde doğrudan iman hizmetinde yoğunlaşan kimseler yanında, maddi imkân ve servet sahibi olmak için yoğunlaşan insanlar da vardır. Bazen bu iki cenah arasında tarafgirlik meydana gelebiliyor. Konuya nasıl yaklaşmamız lazım?

Değerli Kardeşimiz;

Nur Risalelerinden aldığımız derse göre, kâinat da Kur’ân-ı Kerim de birer ilahi kitaptırlar. Kâinat kitabı irade ve kudret sıfatlarından, Kur’an ise kelam sıfatından gelmiştir. Her ikisinde de nice kanunlar mevcuttur.

Kâinattan ve ondaki kanunlardan istifade edenler, bunun karşılığını dünyada görürler. Hayatlarını Kur’an'ın düsturlarına göre tanzim edenler ise, bunun mükâfatını ekseriyetle cennette alırlar. Her iki kitaptan birlikte istifade etmek mümkündür ve makbuldür. Bu konuda bir nizaa gerek yoktur.

Felsefe; Nur Küliyatı'nda çoğu zaman "aklî ilimler" manasında kullanılır. Kâinatı aklî ilimlerle değerlendiren kişiler, bu muhteşem kitabı yazan ilahi kudret ve iradeyi ve kitabın her harfinde yerleştirilen akıl almaz harika ilim ve hikmet cilvelerini, Allah’ı hiç düşünmeden inceledikleri takdirde, bu ilimleri çok aşağı seviyede kalacağı gibi, o ilimden istifadeleri de sadece bu kısacık dünya hayatına inhisar eder. Aslında o ilim hakiki manada bir ilim değil, cehalettir. Bu mana On İkinci Söz’deki Kur’an misaliyle çok harika bir şekilde işlenmiştir. Geniş izahları o Söz’e havale ediyoruz.

Bir Müslüman, hem kâinat kitabından hem de Kur’ân-ı Kerim'den istifade etmek durumundadır. Şu var ki, bazı Müslümanlar kâinat üzerinde, bazıları da Kur’an üzerinde daha fazla yoğunlaşmış olabilirler. Bunu kaderin bir mesai tanzimi olarak görmek, her iki çalışmayı da takdir etmek, her ikisinin meyvelerinden de istifade etmeye çalışmak aklın gereğidir.

Nitekim Nur Hizmetine gönül vermiş kişilerin de bir kısmı doğrudan iman hakikatlerinin neşir ve ilanı için çalışırlarken, diğer kısmı da dünyevî bir işle meşgul olmakta, maddi imkânlarını artırmakta ve bu imkânlarıyla elden geldiği kadar iman hizmetine yardımcı olmaktadırlar. Bu iki grup arasında bir ayrılık kesinlikle söz konusu değildir. Zira dünyevî imkânlarını artırmaya ağırlık veren Nur Talebeleri de yine mümkün olduğu kadar Nur Derslerine iştirak etmekte, şahsi okumalarıyla da bu dairede teşekkül eden şahs-ı maneviye katılmaktadırlar.

Bu hizmetlerden "hangisinin daha ehemmiyetli olduğu" gibi bir değerlendirmeye girmek yersizdir. Zira her iki hizmete de ihtiyaç vardır. İhlasın İkinci Düsturunda beyan edildiği gibi, Nur talebeleri aynı vücudun farklı hizmetler yapan azaları gibidirler. Her iki tarz hizmete çalışanlar da bu hizmetlerinin mükâfatını “ihlas ve sadakatleri nisbetinde” alacaklardır.

Dünyevî işlerde ileri gidenlerin, doğrudan iman hizmeti yapanlara karşı bir üstünlük havasına girmemeleri için Üstad Hazretlerinin “iman, hayat, siyaset-i İslamiye” tasnifindeki son iki hizmetin imana nisbeten onuncu derecede kaldığını nefislerine sıkça hatırlatmalı ve dünya ağırlıklı çalışmaları yanında, bu birinci hizmetten de daha fazla hissedar olma yollarını aramalıdırlar.

İman hizmetine daha fazla mesai veren insanlar ise bu hizmetin lazımı olan “tevazu, mahviyet ve terk-i enaniyet”i elden bırakmamalı, Üstad Hazretlerinin;

“Bu zamanda i’lâ-yı kelimetullah maddeten terakkiye mütevakkıftır.”(1)

sözünü hatırdan çıkarmayarak, iman hizmetine maddeten yardım edenlere minnettar olmalı ve onlara can u gönülden dua etmelidirler.

1) bk. Hutbe-i Şamiye.

Selam ve dua ile...
Sorularla Risale Editörü