“Risale-i Nur, müşterileri aramaz; müşteriler onu aramalı, yalvarmalı.” ifadesini nasıl anlamalıyız? Sanki ilmi yaymamak, “arayan bulur” mantığı var? Çok aç olan yiyeceği bulur mantığı var!..

Değerli Kardeşimiz;

1. Evvela, hiçbir ilmi eser müşteri aramaz, muhtaç olanlar onu arar bulurlar. Bu noktada Risalelerle Nur talebelerini birbirinden ayırmak gerekir. Risaleler, Kur’anın manevi bir icazı olduğundan zatında çok ehemmiyetli, ulvi, kutsidir. Bu noktadan bizim ona şeref vermemiz söz konusu olamaz, biz ancak onunla şerefleniriz. Bu sebeple Üstad, “Risaleler müşteri aramaz.” diyor, ama “Nur talebeleri müşteri aramaz.” demiyor.

2. Bir davanın gelişmesi ve büyümesi insanlarla olacağından, elbette bu hakikatleri müşterilere ulaştırmaya çalışmalıyız. Bizim bu gayretlerimiz Risalelerin müşteri araması demek değildir.

3. Hizmette bir nevi manevi kazanç ve ticaret söz konusu olduğundan müşteriler aranır.

4. Üstad hayatı boyunca istidatlı dava adamları arayıp elemanlar yetiştirme gayreti göstermiştir.

5. “Karşımda müthiş bir yangın var. İçimde evladım yanıyor, imanın tutuşmuş yanıyor, o yangını söndürmeye ve imanımı kurtarmaya koşuyorum.” diyen bir Üstad'ın talebeleri yerinde duramazlar

6. Onuncu Lem'adaki şefkat tokatlarının birincisi dikkatle mütala edildiğinde Üstadımızın âleminde hizmet ön plandadır.

7. Üstad'ın ism-i Hakim ve ism-i Rahim’e mazhariyetinin sırrı da müşteri aramaya yöneliktir.

8. Herhalde yanan insanlar itfaiyeye koşmazlar. Bilakis itfaiye ehli, saniye gecikmeksizin yananların imdadına koşmaları gerekir.

9. Peygamber Efendimiz (asm), liyakatlı ve kabiliyetli müşteriler ararken,

• Yüzlerce defa onlara davasını anlatma ihtiyacını hissederken,

• Fiilen aciz kaldığında dua mekanizmalarını çalıştırıp Ömerlerden birini nasip etmesi hususunda Rabbine yalvarırken,

• Kendisinden sonra yüz yirmi bin tane dava adamı yetiştirirken, bu dava adamlarından sadece on bin kadarı mukaddes beldelerde, diğerleri dünyanın muhtelif beldelerinde vefat etmişlerken, “Risaleler müşteri aramaz.” ifadesini yanlış anlayıp nefsimizin tembelliğine pirim vermemek gerekir kanaatindeyiz.

10. Üstadımızın Emirdağ Lahikası-I’de “...hizmet noktasında çok hırs göstermekle beraber neticelerine kanaatle mükellefiz” buyurması, bu gibi yanlış anlayışlar için önemli bir uyarıcıdır.

Bu ifadenin geçtiği bir mektuptan Üstad'ın şu mesajı verdiğini anlıyoruz: Risaleler siyasilerin himmetleriyle sair insanlara ulaşacak değildir. Bu noktada onlara ihtiyacı yoktur. Bilakis onların bu hakikatlere müşteri olmaları gerekir.

***

Sarrafın altını satma şekli ile pazarcının elma satma şekli aynı mantık ile olmaz. Sarraf da çok müşteri gelmesini ister ve buna göre yatırım yapar, ama malın değerini düşürecek davranışlardan da sakınır. Yani pazarcının elmayı satması için bağırması çağırması gerekir, ama aynı tavrı sarraftan beklemek mümkün değildir. Sarraf malının değer ve kıymetinden dolayı biraz daha ağırbaşlıdır ve kendini ağırdan satar. Risale-i Nurlar bu hususta sarraf gibidir, pazarcı gibi bağırıp çağırarak müşteri aramaz.

Hadiseye insan psikolojisi açısından bakacak olursak zorla, eline tutuşturulmaya çalışılan üründen insan kaçınmak ister, ama yerinde ve ağırlığı korunarak pazarlanan ürün insanları cezbeder. Risale-i Nur kıymetli bir cevher parlak bir marka olması hasebi ile ağırlığı korunarak satılması gerekir.

Buradaki inceliği bu şekilde anlamak gerekiyor, yoksa müşteri aramaz deyip mücadele ve tebliği terk etmek yanlış olur, diye düşünüyoruz.

***

Güneşin kendisinin ısı ve ışığına başkasının istifade etmesine ihtiyacı olmadığı gibi; Kur'an'ın ve O'nun elvan-ı sebasına (yedi rengi) mazhar olan Risale-i Nur eserlerinin de müşterilere ihtiyacı yoktur. Ancak insan olarak bizler tebliğle vazifedarız. Başkasına bu nurları yaymakla mükellef bulunuyoruz. Demek ki Risale-i Nur müşterileri aramaz, ancak bizler ararız ve aramalıyız.

İhlas dairesinde, hizmet noktasında çok hırs ve kanaatsizlik gösterdiğimiz halde, neticelerine ve semeratına karşı kanaatla mükellefiz. İnsan, himmetini olabildiğince yüksek tutmalıdır. “Mevcuda iktifa etmeyi dun-u himmetlik” sayan Üstadımızın, şu ifadeleri çok mânâlıdır ve mesaj yüklüdür:

“Karşımda müthiş bir yangın var. Alevleri göklere yükseliyor. İçinde evlâdım yanıyor, îmanım tutuşmuş yanıyor. O yangını söndürmeğe, îmanımı kurtarmağa koşuyorum.”(1)

Bu dersi kendine rehber edinen her Nur talebesi de himmetini yüksek tutar; şüphe, tereddüt, günah ve sefahet ateşinde yananların imdadına koşmayı kutsî bir görev bilir. Onun hedefi bütün yananları kurtarmaktır.

Hırsın ve kanaatsizliğin yeri işte burasıdır.

Yananların kendisini arayıp bulmalarını beklemez. Kurtardığı bir kişiyle yetinip diğerlerinin yanmasına seyirci kalmaz. Bir ikinciye, bir üçüncüye el atmaya çalışır. Yananların tümünü kurtarmak için yeni yollar arar, yeni metotlar dener. Bütün bu çalışma ve çırpınmaların sonunda ancak birkaç kişi kurtarabilirse bu sonuca da kanaat eder; “Ben tebliğ görevimi yaptım. İlâhî takdir bu kadarmış.” der.

İnsan, bir büyük şehirdeki, her birinde kırk elli aile oturan muhteşem apartmanları birer küçük köy kabul etmeli ve “Bunların her birinde, evini iman ve Kur’an hizmetine açan bir kardeşimiz olmalı.” diye düşünmeli, himmetini böyle geniş tutmalıdır. Ama bütün gayretine rağmen, milyonluk bir semtte ancak bir hizmet merkezi kurabilmişse, buna da kanaat etmeli, yenileri devreye girinceye kadar orada bütün gayretiyle çalışmalıdır.

(1) bk.Tarihçe-i Hayat, Ön Söz.

Selam ve dua ile...
Sorularla Risale Editörü