"Sen bâkisin. Giden gitsin, Sen yetersin. Madem Sen bâkisin; zeval bulan herşeye bedel bir cilve-i rahmetin kâfidir." İzah eder misiniz?
Değerli Kardeşimiz;
"Sen bâkisin. Giden gitsin, Sen yetersin. Madem Sen bâkisin; zeval bulan herşeye bedel bir cilve-i rahmetin kâfidir." (3. Lem'a)
Bu cümlede çok derin bir imanî teselli var. Özellikle insanın: sevdiklerini kaybettiği, dünyanın fâniliğini hissettiği, kalbine ayrılık dokunduğu anda bu cümle kalbe zerk edilen bir şifa gibidir.
Allah var ve Baki olduğu için her şey vardır veya var olmaya devam edecektir. Çünkü Onun sonsuz şefkati sonsuz elem ve azap olan hiçliğe, yokluğa müsaade etmez. Eşyayı ve canlıları yokluk kuyusuna mahkum etmez.
Allah var olduğu için, mutlak yokluk ve hiçlik zaten olamaz. Çünkü Allah’ın ezeli ve ebedi varlığı mutlak yokluğa bir alan bir imkan bırakmıyor ona müsaade etmiyor. Eşyanın kaybolmaları ise geçici ve maddi bir kaybolma olup, maddi vücuttan ilmi vücuda bir geçiştir.
Her şeyin Kayyumu yani var edip devam ettiricisi Allah’tır. Allah’ın varlığı diğer varlıkların da garantörü ve himayecisi olduğu için eşyanın gerçek anlamda yok olması hiçliğe gitmesi mümkün değildir. Allah’ın bütün isim ve sıfatları (özellikle şefkati) eşyanın var olmasının bir gereği bir garantörüdür.
İnsanı mutlu eden ve edecek olan bütün nimetler, Allah’ın ihsanı ve ikramıdır. Allah ise bakidir. Bu yüzden, nimetlerin geçici bir süreliğine gelip gitmesinin hiçbir ehemmiyeti yok. Madem hakikat budur, öyle ise insan, elinden çıkan nimetlerden dolayı hüzne düşmemeli ve elem çekmemelidir.
Diğer bir husus, insan kâinatı ve içindekileri mana-yı ismi yani eşyayı kendi hesabına değil, mana-yı harfi ile yani Allah hesabına sevmelidir. Evet, insan nefsini, ana babasını, eşini ve evlatlarını Allah’ın birer hediyesi ve lütfu olması noktasında dolayı sever ve sevmelidir.
Yoksa eşyayı kendi hesabına sevmek insana daima hüzün ve azap getirir. Çünkü kâinatta her şey fanidir. Fani ve geçici olan bir şeye kalbimizi bağlamak ise azap sebebidir. Çünkü Allah insana verdiği kalbin batınını kendi zat-ı akdesini sevmemiz için vermiştir. Biz bunu kötüye kullanarak kalbimizi fani şeylere sarf edersek, azabını peşinen çekeriz.
Hazreti İbrahim (as) gibi demek gerekiyor; “La uhubbil afilin” yani batıp giden şeyler sevilmeye değmez...
Ayrıca bu ifade, manevî varlık felsefesi açısından bir şaheserdir.
"Beka" ve "zeval" karşıtlığı,
"Cilve-i rahmet" ile "fani mahbubat" arasındaki denge,
Ve Allah’ın mutlak varlık olarak kalıcı oluşu, burada felsefî ve tasavvufî olarak iç içe sunulmuştur.
Özellikle şu vurgu önemlidir: Fânî olan şeylerden zevk almak mümkündür, ama kalıcı bağ kurmak gaflettir.
İnsan, sevdiği bir şeyin faniliğini fark ettiğinde:
Ya isyan eder,
Ya inkar eder,
Ya da Allah’a yönelir.
Bu risale, üçüncü yolu öğretir ve bizi ciddi bir sıkıntıdan kurtarır.
Selam ve dua ile...
Sorularla Risale Editörü