İMÂM MUNTAZIR

İmamiyye Şiası da denilen İsna Aşeriyye Mezhebindeki on ikinci imama verilen isimdir. Beklenen imam mânâsındadır. Gerçek adı Muhammed bin Hasan el-Askerî, künyesi Hz. Peygamber’in künyesi, yani Ebu’l-Kâsım’dır. Babası, İmam Hasan Askerî; annesi “Saykal” ve “Susen” adlarıyla da anılan “Nergis” hatundur. 869 yılında Samarra’da doğdu.

İmam-ı Muntazır, İsna Aşeriyye (Oniki İmam) geleneklerine göre lâkaplarıyla anılır. Birçok lâkabı vardır. Bunların başlıcaları Sahibü’z-Zaman (zamanın sahibi), Sahibü’d-Dar (yurdun sahibi), el-Kâim (ayakta duran), el-Hüccet (kesin delil) ve el-Muntazır’dır (beklenen). Genellikle el-Mehdî ve el-Muntazır olarak anılır.

İmam-ı Muntazır beş altı yaşlarındayken babası vefat etti. Şia inancına göre, babasının vefatından sonra küçük bir odaya girerek gizlendi. Bu gizleniş 940 yılına kadar sürdü. Küçük gizlilik dönemi denilen bu süre içinde el-Muntazır, bağlıları ile ilişkilerini dört elçi vasıtasıyla sürdürmüştür. 940 yılında da büyük gizlilik dönemine girdi. Şia inancına göre el-Muntazır hâlen yaşamakta ve gelmesi beklenmektedir—yer yüzünden zulmü kaldıracak, adaleti getirecektir. Fakat Şia dışındaki İslâm uleması, Muhammed el-Mehdî’nin 888’de vefat ettiğini kabul ederler.

Şia inancına göre, İmam-ı Muntazır’ın gelişini beklemek en büyük kurtuluştur.