| Kelime |
Anlam |
| AMELE: | (Âmil. C.) Âmiller. Amel edenler.
Irgat, işçi. |
| AMELEHU: | "Tarafından yapıldı." mânâsına gelir ve bir sanat eserinde san'atkârın imzasından önce yazılır. |
| AMELEN: | Bilfiil, işleyerek, fiilen, çalışarak. |
| İçerisinde 'AMELE' geçenler |
|---|
| AMELEHU: | "Tarafından yapıldı." mânâsına gelir ve bir sanat eserinde san'atkârın imzasından önce yazılır. |
| AMELEN: | Bilfiil, işleyerek, fiilen, çalışarak. |
| BÜRUDET-İ MUAMELE: | Yapılan muamelenin soğukluğu. |
| HAMELE: | Taşıyanlar, yüklenenler, kaldıranlar. |
| HAMELE-İ ARŞ: | İsrâfil, Cebrâil, Mikâil, Azrâil (A.S.)lar. |
| HAMELE-İ HÜCCET: | Günah ve sevabları yazan melekler. |
| HAMELE-İ KUR'AN: | Hâfızlar. Kur'anı ezbere okuyup ilmi ile amel eden mes'ud kimseler. |
| HAMELE-İ MÜMTESİL: | Aldığı emri imtisal edip yüklenen, mes'uliyeti üzerine alan. |
| HÜSN-Ü MUAMELE: | (Hüsn-i muâmele) İyi muâmele. Güzel hatt-ı hareket. |
| MAMELEK: | Elinde bulunan şeyler, sâhib olduğu şeyler. Nesi var ise, hepsi. * Huk: Bir şahsın alacak ve borçlarının hepsi. |
| MUAMELE: | (C.: Muâmelât) Hatt-ı hareket. Davranma, davranış. Birbiri ile iş görme, amel etme. Alış veriş. * Resmi dairelerde yapılan herhangi bir iş. |
| MÜCAMELE(T): | Karşılıklı olarak iyi muamelede bulunma. Güzel ve hoş geçinme. |
| MÜDAMELE: | İdare etme, yüzü gülme. |
| MÜZAMELE: | Beraberlik, muâdele. |
| TAMELE (TAMLE): | Havuzun dibinde kalan balçık ve tortu. |
| Ekleri ayıklanarak bulunan sonuçlar |
|---|
| AMELEHU : | "Tarafından yapıldı." mânâsına gelir ve bir sanat eserinde san'atkârın imzasından önce yazılır. |
| AMEL : | İş. Çalışma. Bir emri veya vazifeyi yerine getirme. * Kâr, iş işleme. * Dini bir emri yerine getirme, tatbik etme. İtaat. İbâdet. |
| AME : | f. Divit, yazı hokkası. |
| AMA' : | Dağbaşlarında olan duman. |
| A : | 1928 senesinde alınan Türk alfabesinin "a" harfi, Osmanlıcadaki elif ve ayın harflerine yakın bir ses verir. |
