"Bir talebe, yüz dosta müreccahtır." Dost olmanın derecesi neden bu kadar düşük?
Değerli Kardeşimiz;
"Talebeliğin hâssası şudur ki: Yazılan Sözlere kendi malı gibi sahip olmalıdır. Kendisi telif etmiş ve yazmış nazarıyla bakıp neşrine ve ehil olanlara iblâğına çalışmaktır."
"Mâşaallah, hattın güzeldir. Vakit bulursan bir kısmını yazın. Bir kısmını Hüsrev gibi ciddî talebeler yazar; onlardan bilâhare alır, yazarsınız ve onlarla teşrik-i mesai edersiniz."
"Altı senedir Isparta’da ciddî talebelerin çıkmasına muntazırdım, bekliyordum. El-minnetü lillâh, şimdi sizinle beraber birkaç tane çıkmaya başladı. Çünkü bir talebe, yüz dosta müreccahtır. Sözler namındaki envâr-ı Kur’âniye ise, en mühim ibadet olan ibadet-i tefekküriye nev’indendir. Şu zamanda en mühim vazife, imana hizmettir. İman saâdet-i ebediyenin anahtarıdır." (1)
Dost olma makamı düşük değil, talebe olmanın makamı çok büyük ve yüksektir. Risale-i Nur'a talebe olan birisi hem manen hem de ilmen yüksek makamlara erişiyor. Hatta Üstadımız sadık bir talebenin bulunduğu köy ve kasabanın veli bir kutbu derecesinde bir makama sahip olduğunu beyan ediyor.
Dolayısı ile dost makamına düşük demek yerine, talebe makamına yüksek demek daha isabetli ve daha müsbet bir bakış açısı olur. Hatta böyle dehşetli bir zaman dilimindeki insanların, büyük bir kısmı günah ve sefalet içinde çırpınıyor. Risale-i Nur'a dost olmak, kalabalıklar içinde parlak bir yıldız olmak gibidir, diyebiliriz.
Hususan bu zamanda iman ve Kur'an hizmetlerine taraftar ve dost olmak, Allah'ın ve Peygamberin yanında çok mühim bir makama çıkmaya vesile olur. "Dost dostuyla beraber olacaktır" hadis-i şerifinin ifadesiyle, büyük ve makbul zatlarla beraber olmaya vesile olacak bir makamdır.
Bu gibi ifadeler daha keyfiyetli hizmet derecelerine çıkmaya birer teşvik hükmündedir. Dost olan kardeş olmaya, kardeş olan talebe olmaya, talebe olan da talebelik içinde has, rükün gibi makamlara ulaşmaya gayret göstermelidir.
(1) bk. Barla Lahikası, (252. Mektup).
Selam ve dua ile...
Sorularla Risale Editörü
Yorumlar
Ziyaretçilere ait bazı dostlar tarafından ihtar ile bir düstur izah edilmek istenilmiştir. Onun için yazılmıştır.
Malûm olsun ki, bizi ziyaret eden, ya hayat-ı dünyeviye cihetinde gelir; o kapı kapalıdır. Veya hayat-ı uhreviye cihetinde gelir. O cihette iki kapı var:
Ya şahsımı mübarek ve makam sahibi zannedip gelir. O kapı dahi kapalıdır. Çünkü ben kendimi beğenmiyorum; beni beğenenleri de beğenmiyorum. Cenâb-ı Hakka çok şükür, beni kendime beğendirmemiş.
İkinci cihet, sırf Kur'ân-ı Hakîmin dellâlı olduğum cihetledir. Bu kapıdan girenleri ale'r-re'si ve'l-ayn kabul ediyorum. Onlar da üç tarzda olur:
Ya dost olur,
ya kardeş olur,
ya talebe olur.
Dostun hassası ve şartı budur ki: Katiyen Sözlere ve envâr-ı Kur'âniyeye dair olan hizmetimize ciddî taraftar olsun; ve haksızlığa ve bid'alara ve dalâlete kalben taraftar olmasın; kendine de istifadeye çalışsın.
Kardeşin hassası ve şartı şudur ki: Hakikî olarak Sözlerin neşrine ciddî çalışmakla beraber, beş farz namazını edâ etmek, yedi kebâiri işlememektir.
Talebeliğin hassası ve şartı şudur ki: Sözleri kendi malı ve telifi gibi hissedip sahip çıksın ve en mühim vazife-i hayatiyesini onun neşir ve hizmeti bilsin.
İşte bu üç tabaka, benim üç şahsiyetimle alâkadardır: Dost, benim şahsî ve zâtî şahsiyetimle münasebettar olur. Kardeş, abdiyetim ve ubudiyet noktasındaki şahsiyetimle alâkadar olur. Talebe ise, Kur'ân-ı Hakîmin dellâlı cihetinde ve hocalık vazifesindeki şahsiyetimle münasebettardır. Şu görüşmenin de üç meyvesi var:
Birincisi: Dellâllık itibarıyla mücevherât-ı Kur'âniyeyi benden veya Sözlerden ders almak; velev bir ders de olsa.
SAid Nursi r.a. (26.Mektup, 10. Mesele)