"Maddenin gayesi ve meyvesi ise, dediğimiz gibi, kısacık bir ömürde, hayvânâtın en âcizi ve en muhtacı ve en kederlisi olduğu bir halde, yalnız cüz'î bir hayat geçirmektir. Sonra tefessüh eder, gider..." İzah eder misiniz?

Değerli Kardeşimiz;

"Eğer kat’-ı intisaptan ibaret olan küfür, insanın içine girse o vakit bütün o manidar nukuş-u esma-i İlahiye karanlığa düşer, okunmaz. Zira Sâni’ unutulsa Sâni’e müteveccih manevi cihetler de anlaşılmaz. Âdeta baş aşağı düşer. O manidar âlî sanatların ve manevi âlî nakışların çoğu gizlenir. Bâki kalan ve göz ile görülen bir kısmı ise süflî esbaba ve tabiata ve tesadüfe verilip nihayet sukut eder. Her biri birer parlak elmas iken birer sönük şişe olurlar. Ehemmiyeti yalnız madde-i hayvaniyeye bakar. Maddenin gayesi ve meyvesi ise –dediğimiz gibi– kısacık bir ömürde hayvanatın en âcizi ve en muhtacı ve en kederlisi olduğu bir halde yalnız cüz’î bir hayat geçirmektir. Sonra tefessüh eder, gider. İşte küfür, böyle mahiyet-i insaniyeyi yıkar, elmastan kömüre kalbeder."(1)

İnsan iman nuru sayesinde bütün âlemlerde tecelli eden Allah’ın isim ve sıfatlarının nakışlarını okur, kâinatın sırlarını keşfeder.

Hidayet ve iman olmazsa, insan zifiri bir karanlıkta kalır, kâinat da içindeki her varlık da manasız başıboş ve abes olur. Allah’ın varlığına ve birliğine delil olan bütün isim ve sıfatların tecellilleri okunmaz ve söner.

Küfür, kâinat ile Allah arasındaki münasebeti koparttığı için, onu başıboşluğa ve gayesizliğe mahkûm ediyor. Mesela gözü, sadece görmeye yarayan basit bir et parçası şeklinde tarif eder, ondaki sayısız ilim ve hikmetleri yok sayar.

Mesela elmanın nimet olma ciheti Mün’im ve Kerîm olan Allah’a bakar. Bu iki isim de ancak kalpler hidayet ile nurlanıldığı zaman hissedilir. Allah’ı tanımayan birisi, bu iki manevi ismi göremez.

Kâfirin maddi dünyası asılsız ve mesnedsizdir. Sahip olduğu her şey bu dar ve fani zaman diliminin içine hapsolmuştur. Bu zaman dilimi ise çok hızlı bir şekilde fena ve zeval denizine dökülüyor.

İnsan, nefsinin arzuları peşinden koşarak heva ve hevesine esir olursa, ömrünü malayani şeylerle telef eder ve haramlara bulaştığında ise o büyük sermayesini bütünüyle zayi etmiş olur. Allah için olmayan zaman dilimleri yok hükmündedir. Onlardan, insanın elinde kalan sadece günahların ağır yüküdür. Öyle ise bu fani ömrümüzü, fani şeylere değil, ebedî ve nuranî şeylere sarf etmemiz elzemdir. Bunun yolu da Allah’ın hesabına ve onun razı olduğu şekilde bir ömür sürmektir. Bunu yapan kişi, cennete layık bir kıymet alır ve saadet-i ebediyeye mazhar olur.

(1) bk. Sözler, Yirmi Üçüncü Söz, Birinci Mebhas.

Selam ve dua ile...
Sorularla Risale Editörü