"Eğer Şeyh Abdülkadir Geylani ve Şah-ı Nakşibend ve İmam-ı Rabbani gibi zatlar bu zamanda olsaydılar, bütün himmetlerini, hakaik-i imaniyenin ve akaid-i İslamiyenin takviyesine sarf edeceklerdi..." İzah eder misiniz?

Değerli Kardeşimiz;

İnsanın inanç ve itikat dünyasında bir arıza, bir hastalık oldu mu bu diğer bütün sahalara da akseder.

Mesela, imanında şek ve şüphe olan birisinin ibadetleri fasit, ahlakı bozuk olur. İbadetin ve güzel ahlakın temeli, sağlam ve sarsılmaz bir imandır. İman en küçük bir şüpheyi kaldırmaz. İmandaki zerre kadar bir şüphe, ebedî saadetin felaketine sebep olur. İman hem dünya hayatının hem de ahiret hayatının bir vesikası ve senedi gibidir. Öyle ise bir insan için en mühim vazife, imanı sağlam ve sarsılmaz bir hale getirmektir. Bütün İslam âlimlerinin ilk ve esas gayesi bu olmuştur. Ama bu bazı zaman dilimlerinde daha da bir ehemmiyet kesbetmiştir.

Bilhassa fen ve felsefeden beslenen inkârcı ve maddeci düşünce, bu zamanda çok insanların imanını zedelemekte ve itikadını bozmaktadır. Üstad Hazretlerinin ifadesi ile materyalist felsefenin tesirinde kalan her kırk kişiden otuz sekizi imanını kaybediyor. Böyle dehşetli bir zamanda en mühim şey, imanı kuvvetlendirmek ve muhafaza etmektir.

Şayet eski zamanda yaşamış büyük âlim ve evliyalar bu zamanda yaşasalardı, onlar da bütün gayretlerini ve mesailerini imanın kurtulmasına sarf edeceklerdi. İman temeli olmadan İslam binası yükselemez.

Kökü kurumak üzere olan bir ağacın dal ve budaklarını ilaçlamak, ağaca bir fayda vermez. Öyle ise ağacı kurtarmak için kökünün tedavi edilmesi gerekir.

İslam ağacının kökü imandır, dal ve budakları ise ibadet ve ahlak gibi şeylerdir. Bu zamanda küfür, İslam ağacının kökü olan imana saldırıyor, onu bozmaya çalışıyor. Böyle bir vaziyette Şah-ı Geylanî, İmam-ı Rabbanî, İmam-ı Gazzalî gibi manevi hekimler bulunsa idiler, bütün himmetlerini ve gayretlerini aynı Üstad Hazretleri gibi imanın takviye ve kuvvetlendirilmesine sarf edeceklerdi.

Her türlü menfi cereyanların, imansızlığın ve sefahet ateşinin her tarafı kasıp kavurduğu bu helaket ve felaket asrının acısını, kalbinin en derininde hisseden ve bütün vaktini iman ve Kur’an hizmetine vakfeden Üstad Hazretleri bu manzarayı şöyle dile getiriyor:

"Karşımda müthiş bir yangın var. Alevleri göklere yükseliyor, içinde evladım yanıyor, imanım tutuşmuş yanıyor. O yangını söndürmeğe, imanımı kurtarmağa koşuyorum..."(1)

1) bk. Tarihçe-i Hayat, Isparta Hayatı, Tahliller.

Selam ve dua ile...
Sorularla Risale Editörü