"Farzlarını yapan, kebireleri işlemeyen, kurtulur." Bu müjde asrımıza ait bir hususiyet mi? Buradaki günahlar nelerdir?

"Ey Eshâbım! Siz, dînin onda dokuzunu yapıp, birini terk etseniz helak olursunuz. Ama ahir zamanda gelecek olan ümmetim, dînin onda birini yapsalar Cennete giderler."

Burada sahabelerin helak olması ise onların yüksek makamdan sukut etmelerine işaret eder. Yani siz, onda birini terk etseniz, bu kudsiyetten sıradan insanlar mesabesine sukut edersiniz, demektir. Yoksa, onlara farz ve günah olan,  bize değil anlamında değildir.  Farzlarda ve günahlarda herkes eşittir, kimse imtiyaz sahibi değildir. 

Eski zamanlarda dini yaşamak şartları  çok müsait ve günahların az olmasından velayet çıtası çok yükseklerde idi.  

Oraya çıkmak için çok mesai sarf etmek gerekirdi. Ama şimdiki zamanda şartlar çok ağır ve müsait olmamasından velayet çıtası biraz inmiş ve necat için farzları yapmak büyük günahları işlememek kafi olmuştur. Üstat bu zaman şartlarını göz önünde bulundurarak bu hükmü vermiştir.

“ Farzlarını yapan, kebireleri işlemeyen, kurtulur.” bu ifadeye bütün farzlar ve bütün büyük günahlar giriyor. Herhangi bir farzı ya da bir büyük günahı bu ifadenin dışında tutmak mümkün değildir.

Tesettür farz bir emir olduğu için farzların içinde yer aldığı gibi terki de büyük günahlar içinde yer almaktadır. Bu sebeple tesettürü terk eden, bunu yaşam biçimi olarak savunan, günahının farkında olmayan birisinin necat ve kurtuluşa erişmesi mümkün değildir.

Her Müslüman kadın bilmeli ki, başı ve bedeni örtmek farzdır. Tesettür de namaz gibi, zekât gibi, oruç gibi farz bir ameldir terki büyük bir günahtır. Tesettürü terk eden birisinin Nur talebesi olması da pek mümkün değildir.

Çünkü açık saçıklık sürekli işlenen büyük bir günahtır bu günah işlenirken velayet makamına eşdeğer olan Nur talebesi olmak pek kabil değildir. Namaz kılmayan oruç tutmayan içki içip kumar oynayan bir kişinin evliya olması nasıl mümkün değilse tesettürü terk edip mahrem yerlerini yabani erkeklere gösteren bir kişinin evliya ya da Nur talebesi olması da mümkün değildir.

"Ey Peygamber, hanımlarına, kızlarına ve mü'minlerin hanımlarına söyle! Baş ve boyunlarını örtmek için cilbablarını üzerlerine alsınlar."(Ahzab, 33/59)

“Sahih-i Müslim'de Ebû Hüreyre (r.a.} tarafından bir rivayette Peygamberimiz (asv), giyindiği halde açık olan, yani ince ve şeffaf elbise ile dolaşan kadınların Cehennemlik olduklarını, Cennetin kokusunu bile alamayacaklarını bildirirler.” Müslim, Libas.-125.

Bu asrın en büyük fitnesi ve en dehşetli günahlarından birisi de kadınların açılıp saçılarak ahlakın sukut etmesine vesile olmalarıdır.

Takva ve ilim birbirinin lazımı şeylerdir. Takva, Allah korkusu ile günahlardan uzak durmak demektir. Yani takva, ilmin bir neticesi oluyor. Şayet bir kimse takva sahibi olamıyor ise, hakiki manada âlim olmamış demektir. İlim, sadece bir şeyler öğrenmek demek değil, öğrendiği şeyleri aklına, kalbine, ruhuna nakşetmek ve onları amele geçirmektir.

Bu husus ayette şu şekilde ifade ediliyor: 

"Kulları içinde ancak âlimler, Allah’tan hakiki manada korkarlar, havf ve haşyet içinde olurlar. Muhakkak ki Allah, azîz ve ğafurdur (mutlak galiptir, çok affedicidir)." (Fatır Suresi, 35/28)

Risale-i Nurlarda iman hakikatlerinden sonra en mühim esas takvadır. Bu hususa Üstad Hazretleri şöyle işaret ediyor:

"Bugünlerde, Kur'ân-ı Hakîmin nazarında, imandan sonra en ziyade esas tutulan takvâ ve amel-i salih esaslarını düşündüm. Takvâ, menhiyattan ve günahlardan içtinab etmek; ve amel-i salih, emir dairesinde hareket ve hayrat kazanmaktır. Her zaman def-i şer, celb-i nef'a râcih olmakla beraber, bu tahribat ve sefahet ve câzibedar hevesat zamanında bu takvâ olan def-i mefasid ve terk-i kebair üssü'l-esas olup büyük bir rüçhaniyet kesb etmiş. Bu zamanda tahribat ve menfî cereyan dehşetlendiği için, takvâ bu tahribata karşı en büyük esastır. Farzlarını yapan, kebireleri işlemeyen, kurtulur. Böyle kebair-i azîme içinde amel-i salihin ihlâsla muvaffakiyeti pek azdır."(1)

(1) bk. Kastamonu Lâhikası, 103. Mektup.

Kırk vefattan otuz sekizinin kurtulamaması, imana bakan bir ifadedir. Çünkü maddeci ve inkârcı felsefe insanlar üzerinde öyle şiddetli bir tesir yapmış ki, çok insanlar bu yüzden kabre imansız giriyor. Malum olduğu üzere, saadet-i ebediyenin vesikası imandır. Onda en küçük bir şüphe ve tereddüt bütün amelleri iptal eder ve ebedî ateşe düşmeye sebebiyet verir.

"Herkesin, iman mukabilinde, bu zemin yüzü kadar bağlar ve kasırlarla müzeyyen ve bâki ve daimî bir tarla ve mülkü kazanmak veya kaybetmek dâvâsı başına açılmış. Eğer iman vesikasını sağlam elde etmezse kaybedecek. Ve bu asırda, maddiyyunluk tâunuyla çoklar o dâvâsını kaybediyor. Hattâ bir ehl-i keşif ve tahkik, bir yerde kırk vefiyattan yalnız birkaç tanesi kazandığını sekeratta müşahede etmiş; ötekiler kaybetmişler. Acaba bu kaybettiği dâvânın yerini, bütün dünya saltanatı o adama verilse doldurabilir mi?"(Şualar, 11. Şua, 4. Mesele) 

Bir kimse bütün farzları yapsa, bütün günahlardan kaçsa, ama iman noktasında küçük bir şüphesi olsa, mesela "Cinler yoktur, bunu akıl kabul etmiyor" dese, iman dairesinden çıkar ve bütün amelleri boşa gider.

Namaz kıldığı halde "Ben şeriata karşıyım” diyenleri duyuyoruz. Bu ifade imanın taklidi olduğuna kinayedir. Demek bu zamanda en mühim mesele, sağlam ve sarsılmaz bir imanı elde etmektir. Risale-i Nurlar hamdolsun bu tahkiki imanı okuyanlara veriyor.

Sağlam ve sarsılmaz bir imanı elde ettikten sonra, farzları yapan, büyük günahlardan kaçan inşallah ehl-i necat olur ve ebedî cennete girer. Yoksa maddeciliğin ve inkârcılığın kol gezdiği bu dehşetli asırda imanı muhafaza etmek çok zor.

Bu zamanda kapitalizm, komünizm, faşizm dem ve damarlarımıza öyle bir işlemiş ki, beş vakit namaz kılan bir mü’min tüccar; "ticarette acırsan acınacak bir duruma düşersin" kaide-i zalimanesini rahatlıkla söyleyebiliyor.

Öbür taraftan ümmet dediğimizde bir Türk faşisti "önce Türklük" deyip, diğer zulüm altındaki mü’min kavimlere "oh olsun" diyecek kadar alçalabiliyor. Bu gibi zafiyetleri incelediğimizde, Üstad'ın tespitinde ne kadar haklı olduğunu görüyoruz.

Buradaki tespit bir hadîse dayanmasa da bir velinin manevî keşfine dayanmaktadır.

Müslüman olmayanlar zaten ebediyen cehennemde kalacaklardır. Ama aynı maddeci felsefe Müslüman birisini tesiri altına alırsa, ebedî saadetini kaybedebilir. Öyle ise kaybedecek bir şeyi olanların bu davaya daha sıkı sarılması gerekiyor.

Dindar görünümlü bir insan ibadetine güvenip ucb ve fahre düşer, öbür taraftan günahkar bir Müslüman günahlardan dolayı mahcup, pişman ama günahları da bir türlü terk edemiyordur bu durumda ise durum değişebilir.

İçten, samimi, mahcup, nadim, muhlis bir günahkar, kibirli, suri, ucb ve fahr içinde olan bir kaba softadan daha sevimli olabilir. Tabi burada günahkarın günah halleri değil mahcup, samimi ve pişman halleri güzeldir öbür taraftan kaba softanın ibadetleri değil ucb, fahr, kibir ve şekilci tutumları çirkindir.

Bu zaviyeden bakıldığında bazen insanlar samimiyetsiz ibadetleri ile Allah’tan uzaklaşırken bazıları günahtan gelen pişmanlık ve mahcubiyet ile Allah’a yaklaşırlar. Burası biraz hassas ve nazik olduğu için burada günah övülmüyor günahkarın mahcubiyeti ve nedameti övülüyor.

Ama esas ve ahsen olanı hem ibadet ve takva içinde olmak hem de ihlaslı ve samimi olmaktır.

Bu gibi durumlar özel ve hususi durumlardır her günahkar sevimli ve makbul olacak değil azda olsa böyle insanlar olabilir demektir. Öbür taraftan dindar olanların hepsi kaba softa demek değildir azda olsa ucb, fahr ve gurura girmiş bu tarz dindar görünümlü insanlar olabilir.

Bu sebeple mutlak bir ifade ile şu makbul bu değil demekten kaçınmak gerekir Mümin iç dünyasında daima kendini en aşağıda en kusurlu görmeli ucb ve fahre girmekten korkmalıdır. Öbür taraftan mahcup, nadim ve muhlis bir günahkarda içinde bulunduğu durumdan çıkmak için çareler aramalı tövbe ve istiğfar yoluna kendini atmalıdır.

“Ey inananlar! Hiçbir kavim / topluluk, başka bir toplulukla alay etmesin. Belki alay ettikleri topluluk, kendilerinden daha iyidirler. Kadınlar da başka kadınlarla alay etmesinler. Belki alay ettikleri kişiler, kendilerinden daha iyidirler.” (Hucurât 49/11).

Buna göre kadın veya erkek hiçbir kişinin başka kişileri veya hiçbir topluluğun da başka toplulukları hor ve küçük görmeye hakkı yoktur. Bu ayette uyarıldığımız gibi, belki hor gördüğümüz kişi veya kişiler, Allah’ın nazarında bizden daha iyi ve daha üstündürler. Hiç kimse kendisini başkasından üstün görmemeli ve başkalarını da kendisinden aşağı görmemelidir.