"Hususen senin rağmına olarak husulü anında seni terk eden fâni şeylerle kalbini bağlamak, kâr-ı akıl değildir." cümlesini izah eder misiniz?

Değerli Kardeşimiz;

Hakikaten insanın hoşuna giden ve bitmesini hiç istemediği ne kadar nimet varsa, hepsi husulü anında kaybolup gidiyor. Yani bir an kendini tattırıyor, sonra “Allah’a ısmarladık” demeden çekip gidiyorlar. Bu da insanın kalbinde derin ve büyük yaralar açıp ona çok büyük ıstıraplar veriyor. Kalb-i insan bu nimetlere ne kadar bağlı ve bağımlı ise, o nispette azaba duçar oluyor.

Öyle ise Hz. İbrahim (as) gibi “Lâ uhibbül afilin” / "Kaybolanlar, batıp gidenler sevilmeye layık değildir." demeli ve fâni şeylere kalbimizi bağlamamalıyız.

Selam ve dua ile...
Sorularla Risale Editörü