"O infilâk ve inkılâptan sonra, git gide letâif uykuya ve havâs o hakaik noktasında gaflete düşüp,..." Buradaki "inkılap ve infilak" ne olabilir?
Değerli Kardeşimiz;
"Halbuki, o infilâk ve inkılâptan sonra, gitgide letâif uykuya ve havâs o hakaik noktasında gaflete düşüp, o kelimât-ı mübareke, meyveler gibi, gitgide ülfet perdesiyle letafetini ve taravetini kaybeder. Âdeta, sathîlik havasıyla kuruyor gibi, az bir yaşlık kalıyor ki, kuvvetli, tefekkürî bir ameliyatla ancak evvelki hâli iade edilebilir. İşte, bundandır ki, kırk dakikada bir sahâbenin kazandığı fazilete ve makama kırk günde, hattâ kırk senede başkası ancak yetişebilir."(1)
Buradaki "inkılab ve infilak", Allah Resulü (asm)'in Kur’an vasıtası ile kalb ve gönüllerde yapmış olduğu itikad ve iman inkılabıdır. Resul-i Ekrem Efendimiz 23 sene gibi kısa bir zamanda 124 bin sahabe yetiştirdi, medenî milletlere medeniyette üstad eyledi. Kur’an vesilesi ile onları şirk ve küfür karanlığından kurtardı, hidayet nuruna kavuşturdu. Bu iftihar tablosu büyük inkılab ve infilaktır.
Hz. Peygambere (sav.) risalet vazifesi verilmeden evvel, beşeriyet zifirî bir karanlık içindeydi. Bu öyle bir karanlıktı ki, onda ne iz, ne de yol belliydi. Şirkin, küfrün, putperestliğin ve zulmün bütün nev'ileri o asırda katmer katmer toplanmıştı. Fısk ve fücur alabildiğine kol geziyordu. Müşriklerin gözleri hasetle dolu, göğüsleri gayz ve kinle kabarmış idi.
Putperestliğin ve hurâfâtın her türlüsünün yaşandığı, bütün batıl itikatların hâkim olduğu, insanların kızlarını diri diri toprağa gömecek kadar vahşileştiği, kalblerin şefkat ve merhametten mahrum olarak kaskatı kesildiği ve kabilelerin durmadan birbirlerinin kanlarını döktüğü dehşetli bir asır yaşanıyordu.
Heyet-i içtimaiyeyi pek kalın cehalet tabakaları kaplamış, putperestlik ve hurafelik akıl ve kalblerin nurunu söndürmüş, zulüm, yağma, gaddarlık, içki, fuhuş, kumar ve her türlü çirkeflik o zamanki insanların müşterek eğlencesi ve yegâne vasıfları haline gelmişti.
İşte zifiri karanlığın dehşetinden ve katmerli zulümlerden ruhların boğulduğu, kalblerin katılaşıp taşlaştığı o dehşetli asırda, ebedî bir güneşe, nurlu bir sabaha ve ihtişamlı bir bahara şiddetle ihtiyaç olduğu bir dönemde, risâlet semâsından tevhid güneşi gözleri kamaştıracak ve güneşi gölgede bırakacak bir nur, bir azamet ve bir şa'şaa ile dünyaya tecelli etti.
Habib-i Kibriya Efendimiz Kur’an vasıtasıyla o koyu karanlığı güneş gibi aydınlattı; ulviyeti ve nuru gözleri kamaştırdı ve hidayeti kalblere yerleşti. Zeminiyle, semasıyla, yıldızlarıyla, Ay'ı ve güneşiyle yepyeni bir âlem teşekkül etti. Âlemin havası ve iklimi değişti. İnsanlar aradıklarını buldu ve hakiki insaniyete kavuştular. Hakiki Mâlik ve Ma'bûdları olan Allah’ı tanıdılar ve tevhid akidesine kavuştular. Akıl ve kalplerine Allah’ın varlığı ve birliği, muhabbet ve mehafeti nakşedildi. İnsanlar hidayet meş’alesi olan İslâm dini sayesinde medeniyetin en yüksek mertebesine çıktılar. Bu bakımdan insanlığa en büyük, en sağlam ve en mükemmel medeniyeti hediye eden Hz. Peygamberdir. O, en ulvi ve hakiki bir medeniyet olan İslâm ile beşeriyeti maddî ve manevî terakkinin zirvesine çıkarmıştır.
“İşte bak, şu cezire-i vâsiada vahşi ve âdetlerine mutaassıp ve inatçı muhtelif akvamı, ne çabuk âdât ve ahlâk-ı seyyie-i vahşiyanelerini def’aten kal’ u ref’ ederek bütün ahlâk-ı hasene ile teçhiz edip bütün âleme muallim ve medeni ümeme üstad eyledi. Bak, değil zahirî bir tasallut, belki akılları, ruhları, kalbleri, nefisleri fetih ve teshir ediyor. Mahbub-u kulûb, muallim-i ukûl, mürebbi-i nüfus, sultan-ı ervah oldu. (19. Söz)
Sahabeler hem karanlığın hem de ışığın en zirve noktalarında bulundukları için, her iki tarafın da derece ve mertebelerini en taze ve en mükemmel bir şekilde gördüler ve öylece hissettiler. Nasıl hâdiseyi taze yaşayan birisine sonradan vakıf olan birisi hissetme noktasından yetişemez ise, aynı şekilde sahabelere iman ve Kur’an’ı çok taze bir şekilde hissetme ve doyma noktasında sonraki mü’minler yetişemez.
(1) bk. Sözler, Yirmi Yedinci Söz'ün Zeyli.
Selam ve dua ile...
Sorularla Risale Editörü
