"Yarın seni zillet ve rezaletlere mâruz bırakmakla terk edecek olan dünyanın sefahetini bugün kemâl-i izzet ve şerefle terk edersen, pek aziz ve yüksek olursun..." İzah eder misiniz?

Değerli Kardeşimiz;

"İ’lem eyyühe’l-aziz! Yarın seni zillet ve rezaletlere maruz bırakmakla terk edecek olan dünyanın sefahetini, bugün kemal-i izzet ve şerefle terk edersen pek aziz ve yüksek olursun. Çünkü o, seni terk etmeden evvel sen, onu terk edersen hayrını alır, şerrinden kurtulursun. Fakat vaziyet makûse olursa kaziye de makûse olur."(1)

Dünyanın zevki ve safası insanı bir gün terk edecektir. “Yarın” ifadesi, “ihtiyarlık mevsiminde hastalıkların insanı istila etmesi şeklinde anlaşılabileceği gibi, bu gayr-i meşru zevk ve safaların insanı ancak kabre kadar oyalayabileceği şeklinde de anlaşılabilir.

Her iki mâna da bizi Üstad Hazretlerinin, Eskişehir Hapishanesinin penceresinden dışarıya baktığında hayalinde canlanan ve kendisini ağlatan tabloya götürür.

"Bir zaman, Eskişehir Hapishanesinin penceresinde, bir Cumhuriyet Bayramında oturmuştum. Karşısındaki lise mektebinin büyük kızları, onun avlusunda gülerek raksediyorlardı. Birden, mânevî bir sinema ile elli sene sonraki vaziyetleri bana göründü. Ve gördüm ki, o elli altmış kızlardan ve talebelerden kırk ellisi, kabirde toprak oluyorlar, azap çekiyorlar. Ve on tanesi, yetmiş seksen yaşında çirkinleşmiş, gençliğinde iffetini muhafaza etmediğinden sevmek beklediği nazarlardan nefret görüyorlar kat’î müşahede ettim. Onların o acınacak hallerine ağladım." (2)

Burada geçen, “Sevmek beklediği nazarlardan nefret görüyorlar” ifadesi, birinci mânayı; “kabirde toprak oluyorlar, azap çekiyorlar” ifadesi de ikinci mânayı ders verir.

"Çünkü o seni terketmeden evvel sen onu terkedersen, hayrını alır, şerrinden kurtulursun. Fakat vaziyet ma'kuse olursa, kaziye de ma'kuse olur."

"Terk etme”; Nur Külliyatında iki şekilde nazara verilir. Birincisi, dünyayı kesben değil, kalben terk etme. Bu mâna, dünyaya meşru dairede çalışma gereğini ifade eder. Dünyayı ahiretin tarlası ve esma-i İlâhîyenin aynası olarak sevmek ve ona bu mânada çalışmak, insanın kalbini dünyanın sefih lezzetlerinden uzaklaştırır.

Zaten gayrimeşru zevkleri seven, insanın kalbi değil nefsidir, heva ve hevesidir.

Terk etmenin diğer mânasını Üstad'ın şu ifadelerinde buluyoruz:

“Helâl dairesi geniştir. Keyfe kâfi gelir. Harama girmeye hiç lüzum yoktur.”(3)

“Dünyanın lezzetini, zevkini, saadetini, rahâtını isterseniz, meşrû dairedeki keyfe iktifa ediniz. O, keyfinize kâfidir.”(4)

Sefih lezzetleri terk eden, meşru lezzetlere kavuşur. O zaman, o lezzetin hayrını almış, şerrinden kurtulmuş olur. Aksi halde, hayır kaybedilir ve şerrin içine düşülür.

Dipnotlar:

(1) bk. Mesnevi-i Nuriye, Zerre.
(2) bk. Şualar, On Birinci Şua, Üçüncü Mesele.
(3) bk. Sözler, Altıncı Söz.
(4) bk. age., On Üçüncü Söz, İkinci Makam.

Selam ve dua ile...
Sorularla Risale Editörü