İman etmeyenlerin ne kadar zulümatlı ve boğucu hayatları oldukları ifade ediliyor. Fakat bu gibi insanların birçoğu sanki hayatlarından memnun gibi görünüyorlar. Nasıl değerlendirebiliriz?

Değerli Kardeşimiz;

Küfrün mahiyeti, insanın kendisini yaratıcısız, sahipsiz, hamisiz bilmesi ve ölümün hiçlik olduğunu, ölüm ötesi bir hayatın bulunmadığını zannetmesidir. Bunların ise ruh için büyük birer ıstırap kaynağı olduğunda şüphe yoktur. Ancak bazı sebeplerle dünya hayatı onlar için bütün bütün çekilmez olmaktan çıkabiliyor. Şöyle ki:

- Allah ve ahiret vardır ihtimaliyle İslamiyet'ten gelen eser-i rahmet olarak bir derece nefes alıyorlar.

- Yüzde sekseni lakayıtlık ve umursamazlık olan adem-i kabul dairesinde bulunduklarından, düşünmeden yaşıyorlar ve küfr-ü mutlaktakiler gibi hayatları harap olmuyor.

- Sefahatten gelen menhus lezzetle hislerine mağlup olup akıllarını bir süre uyutuyorlar.

- His ve hevesin hâkimiyeti aklın mizanlarını dinlemiyor. His ve heveslerine mağlup olarak yaşıyorlar.

- Akılları tatil ettiklerinden düşünce ufukları kısırlaşıyor. Geçmişi ve geleceği düşünmeden anlık yaşıyorlar.

- Gençlik, şöhret, imkân ve saltanat, bir müddet onların zevk ve menfaatlerine kuvvet veriyor.

- İmandan gelen zevk ve lezzeti idrak edemediklerinden mukayese imkânı bulamıyorlar. Mevcut hayatı ideal zannediyorlar.

- Dünyanın ve hayatın ağır şartları, başka şeyleri düşünmeye fırsat ve imkân bırakmıyor.

- Mazinin, çevrenin, ailenin, geleneklerin tahakküm ve baskısı altında kalıyorlar.

- Müslümanlardaki bazı yanlış hâl ve tavırlar, onları ürkütüyor ve korkutuyor.

- İnanmanın icabı olan salih amel ve muamelat nefislerine ağır geliyor. Bunları düşünmeden yaşamayı tercih ediyorlar.

- Nefsin aldatıcı hazır bir dirhem lezzetini, kalbin temin edeceği istikbaldeki batmanlarla lezzete tercih ediyorlar.

- Menfaat üzerine kurulan ve dönen hayat çarklarını, fazilet üzerine kurulmuş hakikate çevirmek müşkül oluyor.

Bu gibi sebeplerden dolayı ehl-i küfür için geçici de olsa dünya lezzetleri bütün bütün harap olmayabiliyor.

İnsan böylece kısa bir süre hayattan lezzet alsa bile bir müddet sonra ihtiyarlık mevsimiyle hastalıklar, musibetler onun üstüne çöker. Dostlarının çoğu bu âlemden göçüp giderler. Kendisini bir derece oyalayan dünya işlerinden de elini çekmiş olur.

Dünya nizamını menfaat ve zevk üzerine kurduğu için bu halinde kimse onunla ilgilenmez, dertlerini tek başına çekmeye başlar. Artık her geçen gün kabir çukuruna bir adım daha atmanın ıstırabı ruhunu sarar. İşte o zaman küfrün ağırlığını bütünüyle hisseder, ama artık dönüşü olmayan bir yola girmiş olur.

Selam ve dua ile...
Sorularla Risale Editörü