"İman, Şems-i Ezeliden vicdan-ı beşere ihsan edilen bir nur ve bir şuadır ki, vicdanın içyüzünü tamamıyla ışıklandırır." cümlesini nasıl anlamalıyız?

Değerli Kardeşimiz;

İman bir nurdur, manevi bir ışıktır. İnsan bu nuru ve ışığı, iradesi ile kabul edip talep ederse, Allah bu nuru ve ışığı insanın kalbine akıtır. İnsanın iradesi bir elektrik şarteli gibidir, elektrik iradeye kadar, Allah tarafından getirilmiş, içeri akmak için şartelin insan tarafından indirilmesini bekliyor. İnsan şayet irade şartelini indirirse, iman elektriği insanın bütün mahiyetine yayılacak. Yok indirmez ise, kapıda kalıp bekleyecektir.

Demek insanın, Allah’a karşı bir itiraz hakkı yoktur. Zira Allah, her insanın irade şarteline kadar, iman ve hidayet tesisatını çekmiştir, bundan sonra içeri girip girmemesi insanın elindedir. O zaman insanın şikayet etmeye hakkı yoktur.

Nasıl maddi ışık girdiği yerleri ve menzilleri nurlandırıp aydınlatıyor ise, aynı şekilde iman da manevi bir ışık gibi, girdiği kalbi ve ona bağlı olan diğer his ve duyguları aydınlatıp nurlandırıyor. Maddi ışık olmadan nasıl nesneleri ve eşyayı göremiyor isek, manevi ışık olmadan da insanın his ve duyguları manevi şeyleri, yani imana dair hakikatleri göremiyor. O hakikatler sabit yerinde durmasına rağmen, iman nuru ve ışığı olmadan onları fark edemiyor.

Göz; eşyanın şekil ve suretini görürken, basiret ise; eşyanın hakikati olan sanatkarı ve ustayı görür. Basirete bu hakikatleri gösteren şey ise; iman ve hidayetin nur ve ışığıdır.

Vicdan; insanın bir hissi, hassas bir terazisidir, iman ise; bu terazinin elektriği ve enerjisidir, iman olmaz ise; terazi tartmaz ve ölçemez. İman ve hidayet ışığı olmayan bir kafirin, vicdanen tefessüh etmesi, yani vicdanının kokuşması bu sebepledir. Tıpkı elektriği olmayan buz dolabının içindeki gıdaların bozulup kokması gibi, iman ve hidayet elektriği ve ışığı olmayan bir insanın da, maddi ve manevi azaları ve duyguları işlevsiz hale gelip, bozuluyor ve kokuşuyor.

Selam ve dua ile...
Sorularla Risale Editörü