Peygamber Efendimizin hasta olması, soğuktan müteessir olması ve aç kalması gibi beşerî halleri, ... Kur’anın tarzı ve üslubu izah ediliyor. Aradaki münasebeti daha rahat kurabilmemiz için konuyu biraz açıklar mısınız?

Değerli Kardeşimiz;

Burada verilen ders ilk cümleye bina ediliyor:

"Nasılki Peygamberimiz (asm) mu'cizâtından ve hasaisinden başka, ef'al ve ahvâl ve etvârında beşeriyette kalıp, beşer gibi âdet-i İlâhiyyeye ve evâmir-i tekviniyesine münkad ve mutî' olmuş. O da soğuk çeker, elem çeker, ve hakeza…" (Mektubat, 26. Mektup, Birinci Mebhas)

Bunun aksi olsaydı, yani “Peygamberimizin her hâli mucize olsaydı ne olurdu?” suali hatıra getiriliyor ve o takdirde insanlara rehber ve muallim olamayacağı bildiriliyor. Aynı şekilde, Kur’an-ı Kerim de Bediüzzaman'ın “tenezzülat-ı İlâhîye” tabir ettiği, insanların anlayışına uygun bir üslupla değil de Hz. Musa'ya Tur-i Sina'da yapılan hitap gibi nazil olsaydı, insanlara “mürşid, rehber ve muallim” olamazdı.

Peygamberimiz (asm) insan olarak değil de melek olarak gelseydi, soğuk çekme, elem çekme gibi hâller kendisinde arız olmayacaktı. O hâliyle, insanlara nasıl rehber olacaktı? Yani, insanlar elem çektiklerinde, sıkıntıya düştüklerinde, başlarına bir bela geldiğinde nasıl hareket edeceklerini kimden öğreneceklerdi?

Burada Peygamber Efendimizin (asm) beşer olarak gelmesiyle, Kur’an'ın beşere ders verecek şekilde hitapta bulunması arasında bir alaka kurulmuş oluyor.

Ve netice olarak deniliyor ki: "...Öyle ise, beşerin muhâveratı ve üslûbu tarzında olmak zarurî ve kat'îdir..."

Selam ve dua ile...
Sorularla Risale Editörü